“… Onder druk van de externe omstandigheden worden bij tijd en wijle in korte periodes van chaos de nieuwe functies in de organisatie vanzelf aangegeven. Zo neemt de ordening toe, dat wil zeggen: er worden steeds meer functies en processen onderscheiden. De organisatie wordt niet gemaakt, zij ontstaat.
Zelfordening is dus een dynamiek in een complex, open systeem (bijvoorbeeld een organisatie), waarbij onder druk van toenemende interactie met de omgeving nieuwe gedragsvarianten in het systeem moeten worden onderscheiden om de stroomprocessen door het systeem effectiever te kunnen verwerken, waarbij de complexiteit van de structuur toeneemt.
De organisatie is in deze opvatting geen artefact, maar een eigen entiteit die tijdelijk bestaat en vanzelf via trial and error oplossingen realiseert voor problemen. Slechts enkelingen in de organisatie ontdekken deze oplossingen, vaak pas achteraf. Daarna worden ze, vertaald in een doelstelling en door middel van stabiliserende processen en bijbehorende wetmatigheden, naar de andere mensen in de organisatie verspreid, zodat men de ontwikkeling weer in toom kan houden en kan optimaliseren. Zodra dit mensenwerk evenwel inadequaat blijkt, wordt het weer doorbroken en indien mogelijk vanzelf vervangen door nieuw. Zo niet, dan gaat de organisatie die per definitie tijdelijk is, vroeg of laat ter ziele. …”
Het citaat is van ing. Rob Zuijderhoudt, zie artikel.